Οι γυναίκες παρακολούθησαν το νέο παιχνίδι ως θεατές, και πολλές υποστήριξαν επίσης ως πελάτες, χρηματοδοτώντας τα νέα γεγονότα ή έχοντας σχολές μονομάχων (Futrell, 2006, σ. 137). Η παρουσία γυναικών στο Bruce Bet μπόνους κατάθεσης παιχνίδι αμφισβήτησε τις παραδοσιακές σεξουαλικές δραστηριότητες και πυροδότησε συζητήσεις κυρίως μεταξύ των Ρωμαίων διανοουμένων, μερικοί από τους οποίους το θεώρησαν ως ένδειξη ηθικής σκουριάς (Edmondson, 1996, σ. 111). Υπέροχα ζώα από όλο το Βασίλειο, όπως λιοντάρια, τίγρεις, ακόμη και ελέφαντες, αντιπαρατέθηκαν εναντίον και των δύο υποψηφίων. Αυτού του είδους τα θεάματα όχι μόνο διασκέδαζαν τα νεότερα πλήθη, αλλά υποστήριζαν επίσης ως μια επίδειξη της κυριαρχίας της Ρώμης πάνω στα χαρακτηριστικά και της μακρινής αλληλεπίδρασης με το επίπεδο του κράτους. Ορισμένοι μονομάχοι, όπως ο Σπάρτακος και ίσως ο Κρίξος, έγιναν επικά γεγονότα που διήρκεσαν για χρόνια.

Άρματα μέσα σε σχέδια Ρωμαϊκού Ιππικού

Όσοι αντιμετώπιζαν μεμονωμένες εγκαταστάσεις παρέχοντας χαρακτηριστικά παιχνιδιού είχαν ευφημιστικά κατανοηθεί από τους susceptores, με τον ορισμό "επιχειρηματίες". Το παιχνίδι μόνο με ζάρια, αντί για ένα τραπέζι τυχερών παιχνιδιών, ήταν επίσης συνηθισμένο στην Αρχαία Ρώμη. Η πρακτική της ρίψης κλήρους, η οποία είναι η προέλευση της σύγχρονης ονομασίας "λαχείο", αναφέρεται τόσο στις παλιές όσο και στις νεότερες Διαθήκες της Βίβλου. Αυτό απεικονίζεται πιο έντονα όταν τα Ρωμαϊκά στρατεύματα έριχναν φορτία στα ρούχα του Ιησού κατά τη σταύρωσή τους. Στην ελληνική μυθολογία, ο Άδης, ο Ποσειδώνας και ο Δίας αποφάσισαν τη νέα διαίρεση του ουρανού, της θάλασσας και του κάτω κόσμου μέσω ενός παιχνιδιού καζίνο από την τύχη. Το στοίχημα είναι μια σημαντική δραστηριότητα στην Αρχαία Ρώμη, που ασκούνταν από άτομα κοινωνικών κατηγοριών ακόμη και αφού επίσημα θεωρούνταν υποτιμητικά και επιρρεπή σε περιορισμούς.

Πολιτιστικά σχόλια λόγω θεάτρου

Οι αυτοκράτορες αναγνώρισαν σίγουρα τη σημασία του «ψωμί και θα τρέξεις» (panem et circenses) ως έναν εύκολο τρόπο για να κατευνάσουν και να διαχειριστούν τον πληθυσμό, και ως εκ τούτου να ξοδέψουν πολλά χρήματα από το παιχνίδι. Δυστυχώς, η φύση του Circus Maximus, με τις κλιμακωτές θέσεις του, ενίσχυσε τα νέα, σφιχτά, προσωπικά τμήματα της Ρώμης. Για τους αρματηλάτες, από τη ζέστη της στιγμής, υπήρχε ένα ισχυρό λογικό παιχνίδι στο παιχνίδι. Καθώς ήταν ήδη οι πιστοί λάτρεις του αθλητισμού, γρήγορα μετατράπηκε σε πολιτική. Οι πρώιμοι αγώνες στη Ρώμη ήταν στενά συνδεδεμένοι με τον έπαινο θεών όπως ο Άρης, η νεότερη αγαθότητα του πολέμου, και ο Κώνσος, ο νέος θεός μακριά από το σιτάρι και τα σιτηρά. Οι αρματηλάτες, οι οποίοι κρατούσαν σταθερά τα νέα ηνία, διακινδύνευαν τη ζωή τους για να κερδίσουν, να επαινέσουν και να ευχαριστήσουν θερμά τους επισκέπτες.

Με την πάροδο του χρόνου, αυτού του είδους οι αγώνες μετατράπηκαν σε προετοιμασμένες εκδηλώσεις που αποθηκεύονταν στις μεγάλες αρένες για την κοινωνική ψυχαγωγία. Καθώς η Ρώμη επέκτεινε την περιοχή, υιοθέτησε και προσάρμοσε αυτό το είδος πρακτικών, μετατρέποντάς το σε ένα μεγαλοπρεπές κοινό που θα μπορούσε να γοητεύσει. Οι Ρωμαίοι αγαπούσαν τους αγώνες με άρματα, οι οποίοι αποθηκεύονταν στις ειδικές πίστες αγώνων που ονομάζονταν τσίρκα.

• Το ολοκαίνουργιο Circus Maximus διατήρησε τεράστια σημασία στην ενίσχυση της κυβερνητικής εξουσίας ως πηγή.
• Από την άμμο μακριά από την Αφρική μέχρι τα περίχωρα του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Σεπτίμιος Σεβήρος ανήλθε ως αυτοκράτορας σφυρηλατημένος από τη φιλοδοξία και θα πολεμήσετε.
• Από το κατασκευασμένο κοίλο ακουγόταν μια συζήτηση. Γείτονες και από τα δύο φύλα, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, αντιτάχθηκαν ζωηρά στις προφητείες.
• Η εκτροφή πόνι έγινε μυστική για αυτά τα κράτη και όλοι οι ισχυροί ηγέτες επιδίωκαν να αποκτήσουν τους κατάλληλους στάβλους προκειμένου να εφοδιάσουν και τους στρατούς τους με άρματα. Οι εισαγωγές από τις στέπες, ακόμη και τότε, παρέμειναν η κύρια προέλευσή τους.
• Αυτού του είδους οι σχηματισμοί δεν ήταν απλώς χώροι ψυχαγωγίας και ισχυρά εμβλήματα από τη Ρωμαϊκή εποχή, όπως θα διαπιστώσετε.

Ωστόσο, αυτοί οι τύποι αντιμετώπιζαν σοβαρούς κινδύνους κάθε φορά που έπαιζαν μουσική, καθώς πολλά γεγονότα κατέληξαν σε τραυματισμό ή θάνατο. Ορισμένοι θεατές πιθανότατα αποφεύγουν τον κίνδυνο να δουν ένα αιματηρό θανατηφόρο πάγο. Ωστόσο, τα τεράστια πλήθη που συγκεντρώνονταν στο νέο Circus Maximus έχουν πολλούς άλλους ισχυρούς λόγους για να διασκεδάσετε. Ο Matz ισχυρίζεται ότι ορισμένοι θεατές ήταν πιθανώς λάτρεις των αρματοδρομιών, όπου μπορείτε να απολαύσετε την τέχνη των νεότερων οδηγών και να νιώσετε κουράγιο. Κρίσεις, αναπαραστάσεις, ρεσιτάλ, παντομίμα, κωμωδία και κωμωδία (ειδικά τα παραδοσιακά ελληνικά έργα) παίζονταν στα θεματικά θέατρα, με πολλά, όπως του Πομπήιου στη Ρώμη, να έχουν 10.100.000 θεατές.

Σχετικά ιστολόγια

• Η επανεκτίμηση αυτή σας εξηγεί ότι τα άρματα είχαν πολύ πιο τελετουργικές, κατά τα άλλα εμβληματικές λειτουργίες, σε αντίθεση με τα κεντρικά στρατιωτικά προϊόντα στις ρωμαϊκές εκστρατείες.
• Ταυτόχρονα, οι ηνίοχοι τείνουν να επιλέγονται από έμπειρους ιππικούς ή από άτομα με προηγούμενη ιππική ικανότητα.
• Η τελετουργική του λειτουργία οδηγεί στην ενίσχυση της πίστης και θα σας χαρακτηρίσει αμοιβαία ως έναν από τους Ρωμαίους ιδιοκτήτες.
• Οι νέοι πάροχοι και η ομάδα από ρωμαϊκά πολεμικά άρματα, εκτός από τους αρματολούς και τους πιθανούς διοικητές, υποβλήθηκαν σε επίσημη εκπαίδευση για την αύξηση των ικανοτήτων τους.
• Ο Charioteer Publius Aelius Gutta Calpurnianus είναι ένας συγκεκριμένος χειριστής οχημάτων που διαγωνίστηκε στις πέντε κοινότητες.
• Έτσι, ο επισφαλής χειρισμός πρόσθεσε ένα στοιχείο απρόβλεπτου και ίσως ενθουσιασμού, ενισχύοντας το νεότερο θέαμα που έχει ένα κοινό ενθουσιασμένο από την ανυπακοή απέναντι στην πτώση.

Ανασκαφές από αμφιθέατρα, τσίρκα και πανεπιστήμια μονομάχων προσέφεραν πολύτιμη γνώση για την κατασκευή, το πλαίσιο και την επεξεργασία του θεσμού κάποιου (Welch, 2007, σ. 21). Σε ορισμένες χώρες, κάποιοι τύποι μονομάχων, διαφορετικά στυλ μάχης, ήταν πιο δημοφιλείς από άλλους. Όπως ο νέος Θράεξ, ένας καλός μονομάχος οπλισμένος με κυρτό σπαθί και γρήγορη άμυνα, συνιστάται ιδιαίτερα στις ανατολικές επαρχίες (Wiedemann, 1992, σ. 117). Η τοπική μυθολογία και ο θρησκευτικός τρόπος ζωής επηρέασαν τη νέα εικονογραφία και συμβολισμό του παιχνιδιού, όπως φαίνεται στα νέα ψηφιδωτά και τις τοιχογραφίες που κοσμούν αμφιθέατρα ή άλλους κοινωνικούς χώρους.

Οι αρματοδρομίες αντιμετώπιζαν τον συνεχή κίνδυνο ατυχημάτων, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε σοβαρά εγκαύματα ή θάνατο. Περισσότεροι νικητές ήταν φημισμένοι λόγω των ηρώων, των συμβόλων και των ομοιωμάτων που κοσμούσαν ψηφιδωτά, τοιχογραφίες, ακόμη και ανεπίσημα αντικείμενα, όπως φωτιστικά και τρόφιμα (Humphrey, 1986, σ. 178). Οικονομικά, οι αρματοδρομίες έγιναν μη βιώσιμες, επειδή το κόστος για την οργάνωση και την αποκατάσταση των νεότερων τσίρκων και την αύξηση των σταδίων που ανεβαίνουν ετησίως ήταν περιορισμένο.

Λειτούργησε ως κοινωνική γιορτή που μπορούσε προσωρινά να ενώσει διάφορες άλλες κοινωνικές τάξεις, ακόμη και μετά από βαθιά ριζωμένες ανισότητες, ενισχύοντας παράλληλα τις υπάρχουσες κοινωνικές ιεραρχίες. Μια σημαντική ομάδα στην αρματοδρομία ήταν η νέα οργάνωση, οι Λαχανικοί, οι Κόκκινοι και οι Λευκοί. Αυτές οι ομάδες ανταγωνίζονταν έντονα για να κερδίσουν και να κερδίσουν, προκαλώντας συχνά προσωπικές αντιπαλότητες, η μία εκτεινόταν εκτός της πίστας και η άλλη οδηγούσε σε παράνομες συγκρούσεις μεταξύ των οπαδών. Κατά τη διάρκεια ακραίων γεγονότων, οι ομάδες ανταγωνισμού δημιουργούσαν συγκρούσεις εκτός της αρένας ή κατά τη διάρκεια των αγώνων. Οι ταραχές βασίζονταν περισσότερο στις αδικίες ή στις συγκρούσεις στα αποτελέσματα των αγώνων. Τέτοια γεγονότα δεν παρουσίαζαν μόνο ανταγωνισμό, αλλά και κοινωνικές εντάσεις που σιγόβραζαν στην επιδερμίδα μακριά από τη ρωμαϊκή ζωή.

Με την πάροδο των ετών, οι υλικοτεχνικές πιέσεις, όπως η συντήρηση και η μεταφορά αρμάτων, οδήγησαν στη συνέχεια σε απόρριψη. Καθώς ο πόλεμος κατάφερνε να προχωρήσει στους έντονα δομημένους σχηματισμούς, τα άρματα ξέχασαν την εξέχουσα θέση τους στο πλαίσιο του ρωμαϊκού στρατού, οδηγώντας τα σε χαμηλότερο επίπεδο στο πεδίο της μάχης. Η χρήση αρμάτων από τους Ρωμαίους στα σχέδια ιππικού στόχευε στην αξιοποίηση της πλήρους εστίασής τους στην πειθαρχία και τον έλεγχο. Αν και δεν ήταν το νέο βασικό στοιχείο του ρωμαϊκού πολέμου, τα άρματα σχεδίαζαν αξιόπιστο εξοπλισμό και έδιναν έμφαση στην ευελιξία. Η σωστή ανάπτυξη είχε σχεδιαστεί για να εξουδετερώνει αποτελεσματικά τις αδυναμίες του αντιπάλου αντί να βασίζεται υπερβολικά σε αυτόν. Επίσης, τα άρματα οδήγησαν τα σχέδια του ρωμαϊκού ιππικού σε όλο και πιο έγκαιρες πλατφόρμες επίθεσης έτοιμες να δεχθούν γρήγορες επιθέσεις.

Αγώνες αρμάτων

Ο νέος ηνίοχος, με την αίγλη του να έρχεται, έκανε τον νέο γύρο μακριά από την τιμή στην πίστα, καθώς οι ενθουσιασμένοι επισκέπτες έβαζαν μικρά χρυσά νομίσματα ή φυτά στο άρμα. Οι νέοι ηνίοχοι παραμένουν ακίνητοι στις επιλεγμένες λωρίδες τους μέχρι να φτάσουν στην τελευταία κοντινή στάση του διαχωριστικού, ακολουθώντας τα νέα άρματα που συμμετείχαν στον αγώνα για την καλύτερη κατάταξη. Οι νέοι, μόλις απελευθερώθηκαν από τις λωρίδες, έτρεξαν αριστερόστροφα, ανά δύο, ο κάθε αναβάτης έτρεξε δίπλα στο πίσω μέρος των πόνι του, για το λεπτό και λεπτεπίλεπτο άρμα, το οποίο μπορούσε εύκολα να σπάσει και να θρυμματιστεί. Ένας από τους δύο οδηγούς αφιέρωσε χρόνο προσπαθώντας να αναγκάσει και να ταράξει τους αντιπάλους του για να αποσυνδεθεί από μια προφανή διαδρομή για να πάρει τον σύντροφό του. Ο νέος ηνίοχος, ο νεότερος ηνίοχος, έτρεχε πίσω ή πάνω από τα άρματά σας, φωνάζοντας ενθάρρυνση και συμβουλές, ενώ σχεδίαζαν πώς να αποτρέψουν τις φουρκέτες ή τον ανταγωνισμό να κλείσει στις στροφές τους. Οι ηνίοχοι στρίβουν όσο το δυνατόν πιο κοντά στο κεντρικό εμπόδιο για να κλείσουν τα μονοπάτια.

Στον ρωμαϊκό πόλεμο, τα άρματα έπαιζαν έναν μικρό αλλά σημαντικό ρόλο στις ιππικές επιχειρήσεις. Ανεξάρτητα από το αν ήταν πιο δημοφιλή σε σύγκριση με τις ρωμαϊκές λεγεώνες, λειτουργούσαν κυρίως για να έχουν συγκεκριμένα πολεμικά πλεονεκτήματα. Τα ρωμαϊκά άρματα είχαν την τάση να διευκολύνουν γρήγορες πλευρικές κινήσεις και να καταδιώκουν τους υποχωρούντες αντιπάλους, αξιοποιώντας την ταχύτητα και την ευελιξία τους. Οι νέοι χειριστές και τα πληρώματά τους από ρωμαϊκά άρματα μάχης, οι ηνιόχοι και οι διοικητές τους, έλαβαν επίσημη εκπαίδευση για να μεγιστοποιήσουν τις ικανότητές τους. Αυτή η ικανή ομάδα συνδύαζε τις επιχειρήσεις με άλλες ιππικές επιχειρήσεις και λεγεώνες, ενσωματώνοντας άρματα στις πιο σύγχρονες τεχνικές μάχης. Ο χαρακτήρας είναι πολύ σημαντικός για τη διατήρηση της νέας λειτουργικής συνοχής μακριά από τον ρωμαϊκό πόλεμο, ακόμη και με την τελική τους πτώση στο παιχνίδι.